22288 km

Beste mensen,

Het negende grootste land van de wereld, met ruwweg de grootte van west-Europa, heet Kazachstan. Wij steken vanuit Rusland deze grens over, in maar liefst een recordtijd van minder dan twee uur.
Dit land heeft in '91 het Sovjetgebeuren een vaarwel toegeroepen en is het sindsdien niet heel slecht gegaan. Naast de olievoorraad heeft het land een paar andere erfenissen meegekregen en een daarvan ligt bij de stad Semey, waar wij als eerste arriveren. De regio ten westen van deze stad is beter bekend als polygon, en is zo'n beetje de nucleaire speeltuin van de Sovjetunie geweest. Het resultaat van deze testen, die tijdens de koude oorlog hier uitgevoerd zijn, is nu terug te vinden in het aantal geboorteafwijkingen en ziektegevallen. Ook is hier, in tegenstelling tot de verdwijnende Kazachstaanse wateren, meer Balapan geboren. Deze krater, ontstaan door zo'n explosie, is nu gevuld met water en een flinke dosis straling die je eerder vleugels dan een frisse duik bezorgen. Logischerwijs zijn we hier dan ook niet geweest. Wel in de prettige stad Semey zelf, waar we voor de derde keer deze reis een hotel hebben genomen om ons te laten registreren.

Dit land oogt een stuk luxer dan in ieder geval Mongolie en we beseffen, als we zonder moeite onze vierde omvormer kunnen kopen, dat ook hier weer alles te koop is. We zien voornamelijk BMW's en Audi's rijden en daarmee doet de eerste indruk heel westers aan. We wanen ons heel even in Nederland als er een bus met BoB reclame voorbij komt rijden, waarvan de boodschap niet misstaat als er een Kazach slap als een dronken marionette voor onze voeten neervalt.
Hoewel het inwonersaantal hetzelfde is als in Nederland heeft het verder geen enkele overeenkomst.

Na de stad Semey verplaatsen we ons naar Noord-Kazachstan en onderweg zijn we getuigen van een ander leed kenmerkend voor Kazachstan. Namelijk de droogliggende meren die nu bestaan uit een laag wit zout met rode vetplanten. De grootste ramp ligt in het westen en wordt gedeeld met Oezbekistan; het Aralmeer. Of liever gezegd de Aralmeren, want door de inkrimping zijn het er nu drie. De oorzaak is irrigatie voor de katoenproduktie, en heeft tot negatief gevolg dat het milieu en klimaat sterk veranderen. Degene die hier mee te maken heeft, naast de omwonenden, is uiteraard de president van het land. Meneer Nazarbajev. Of er ooit nog een oplossing komt is de vraag, maar Nazarbajev heeft wel iets anders bedacht voor 't lands welzijn. In 2030 moet Kazachstan in de top-zoveel van rijke landen staan. Dit plan en vooral deze lettercombinatie prijken dan ook op gevels en reclameborden waar ook de lachende president op te zien is. 2030; wellicht een veilig jaartal voor Nazarbajev zelf, mocht het plan mislukken. Maar niettemin, deze stedelijke versiering ziet er in ieder geval vrolijk en hoopgevend uit. Alleen.. geen grapjes over Borat, want die liggen nog altijd gevoelig.

Wij gaan naar de hoofdstad Astana, wat het letterlijk vertaald ook betekent. Deze stad is pas sinds tien jaar de hoofdstad en ook onderdeel van Nazarbajev's 2030-plan. De nieuwigheid straalt ervan en wie van luxe houdt, moet hier zijn. De indrukwekkende architectuur met spiegelend ruiten, blinkende koepels en glanzende torens vormt een mooi contrast met de vele gele en oranje hijskranen. Een stad in opbouw. Leuk voor eventjes maar na een paar dagen hebben wij het wel weer gezien en we besluiten om naar de voormalige hoofdstad Almaty te rijden. Daar willen we ons tweede paspoort met visa voor Oezbekistan, Iran, Pakistan en India ophalen, we willen kijken of we een nieuwe radiateur op de kop kunnen tikken en om nou niet te veel op swiebertje te gaan lijken moeten we hoognodig op zoek naar een wasservice.

Onderweg zien we nog genoeg meren die wel water bevatten zodat we onze viskwaliteiten verder kunnen ontwikkelen. Niet dat we dat doen, want met onze Hema-hengel kunnen we de concurrentie met die andere vissers niet aan. Maar we zijn wel goed in het vinden van deze mooie visplekken om daar de nacht door te brengen. We rijden langs het Balkashmeer, dat aan de ene kant bestaat uit zoet en aan de andere kant uit zout water. Het is maandagmiddag, eind september en we besluiten aan dit meer te overnachten. Omdat het half acht al pikkedonker is en de thermometer de laatste nachten onder de vijf graden is geweest, beginnen we op tijd met het zoeken zodat we 's avonds alle tijd hebben om in de combo van de warmte afkomstig van de instantkachel te genieten. Overigens zijn wij niet de enige die daar van profiteren, want we hebben de muizenklem ook al kunnen gebruiken. We slaan een weg in die verandert in een zandpad en we stofhappen een aantal kilometer verder. Vanaf de weg is het meer zichtbaar, maar aan dit pad lijkt geen eind te komen. Wel merken we dat het zand losser wordt en als we dan eindelijk het water zien, stranden we in dit zand. We zitten muurvast in het midden van nergens. We proberen nog voor of achteruit te gaan, maar de auto graaft zich verder in. Op een kudde koeien na is er geen mens te bekennen, dus pakt Eric de schop en spit het zand onder de wielen weg. Daarna weer starten, maar tevergeefs, de auto nestelt zich nog dieper. Teruglopen naar de weg om hulp te halen heeft ook weinig zin. Tegen die tijd is het donker en probeer maar in het russisch iemand mee te krijgen, die ook nog eens een geschikte auto heeft om de combo eruit te trekken. Dus het volgende moment liggen we op onze buik, met schop en pan, en proberen het zand onder de auto weg te scheppen. Tegen beter weten in, starten we de auto nogmaals, maar dat hadden we beter niet kunnen doen. De combo graaft zijn eigen graf. We besluiten dat we een stevige ondergrond moeten maken, dus gaan stenen zoeken. We krikken de auto omhoog en creëren een paadje achter de banden. Met nadruk op paadje, want het zal niet langer zijn geweest dan een halve meter. Maar omdat het ondertussen al schemert en we ons een breuk sjouwen aan die stenen, starten we de auto in de hoop dat het pad lang genoeg is. De auto verplaatst zich daadwerkelijk een halve meter om zich vervolgens weer in te graven. Een hels karwei, maar op deze manier zullen we er toch wel uit moeten komen. Dus weer die krik onder de auto om weer een paadje te plaveien. Omdat het nu echt donker is zullen we morgen wel verder mogen spelen in deze zandbak. We staan nog een beetje bij de auto te hannesen als er plotseling een jeep aan komt rijden. We staan zo perplex dat we hem bijna vergeten aan te houden, maar Eric rent er achteraan en de auto stopt. Er zwaaien twee, drie, vier deuren open en uit het niets staan er opeens vijf forse binken om ons heen, en waar ze vandaan komen zal ons worst wezen. Met moeite onderdrukken ze een lachje bij het zien van een half ingegraven combo en twee hulpeloze figuren gepanneerd met zand. Met z'n vijven verzamelen ze zich voor de auto en onder luid gesteun duwen ze de combo naar achteren tot hij weer op een harde ondergrond staat. Geweldig! Eeuwig dank! We laten deze visstek voor wat hij is en we besluiten de nacht door te brengen op asfalt. Ons geluk kan helemaal niet meer op als we bij een benzinestation een dorp verder ook nog een douche vinden.

Dus kortom, wij komen onze tijd goed door!

Toedels, veel liefs Eric en Ernie