24213 KM

Als eerste:

In Nederland staat het ook bovenaan de lijst van grootste ergernis: file's. Hier in Almaty, waar we een dag of tien verblijven, staan we er ongeveer vijf van in de file. Dat is natuurlijk overdreven, maar het is even om aan te geven dat deze stad echt potdicht zit. Geen beweging in te krijgen, en vanuit dit oogpunt is het heel duidelijk waarom de president de hoofdstad heeft laten verhuizen. Deze dampende uitlaatgassen haalt het slechtste in de mens naar boven en, de anders zo aardige en vooral relaxte Kazachstanen, worden beestachtig. Er wordt de hele dag geclaxonneerd, en net zoals van het tetterende kanariepietje thuis, worden wij immuun voor dit geluid. Zo doof zelfs dat we de stratenveger, die luid toeterend aankondigt dat hij met een flinke straal water de stoeprand schoonspuit, niet eens opmerken, totdat we zelf het straatvuil uit ons haar mogen plukken.
Maar Almaty is echt een hele prettige stad, die alles heeft aan sfeer van wat er in de hoofdstad ontbreekt.
De uitpullende fruitstalletjes aan de straat zijn een welkome verrassing. Ze verkopen werkelijk alles. Van peren, meloenen, bessen, en abrikozen tot aan granaatappels. En als je na het eten van die laatste in de spiegel kijkt zie je de overeenkomst met die andere granaat. Ook kopen we een doosje dadels uit Iran en die zijn werkelijk overheerlijk. Totdat we concurrentie, in de vorm van krioelend visvoer, op de bodem ontdekken en we het doosje maar aan hen afstaan. Trouwens wat wel een nadeel is, is dat de Kazachen niet goed weg weten met hun vuil en het daarom echt overal maar dumpen. Vaak op de allermooiste locaties en dat is echt zonde, temeer omdat wij in die plekken juist goede overnachtingen zien. Ook ligt het bezaaid met autowrakken, wat misschien weer niet zo vreemd is als je hoort dat het mogelijk is om een rijbewijs te kopen en voor nog geen 200 euro ben je vrachtwagenchauffeur.
Het uitzicht in de stad wordt jammer genoeg ook belemmerd door smog en je beseft pas dat er bergen zijn wanneer je er midden in staat. Op 1961 meter hoogte, ligt de wereldberoemde ijsbaan Medeo, waar veel niet erkende wereldrecords zijn geschaatst. Wanneer wij de ijsbaan bezoeken, heeft het de dagen ervoor geregend en dat betekent in deze bergen sneeuw. En dat is altijd leuk. Omdat zowel de ijsbaan en de snowboardverhuur nog niet zijn geopend nemen we een andere attractie die bestaat uit een trap van 841 treden beklimmen. En dat valt nog niet mee. Maar wellicht praten we nu over onze conditie.

In het zuiden van Kazachstan komen we een Nederlandse man tegen die hier met zijn Kazaachse vrouw en kinderen woont. We hebben een heel prettig gesprek waarin hij ook vertelt dat vorige week Chris Seegers op bezoek is geweest voor een uitzending van RTL travel over Kazachstan, die 21 oktober wordt uitgezonden... Dus, kijken maar!!

Geleerd van Herman en Arjans' reisverslag, die voor hun benodigde visa in Centraal Azie meer tijd hebben doorgebracht rond ambassades dan elders, hebben wij in Nederland besloten een tweede paspoort aan te vragen zodat Eurocult onze overige visa kan regelen terwijl wij onderweg zijn.
Voor Almaty krijgen we het bericht dat we de visarompslomp gunstig doorstaan hebben en via onze nieuwe helden van DHL worden de paspoorten vanuit Nederland opgestuurd en liggen ze 39 uur later al op ons te wachten. Joepie!
Het wordt vervolgd van deze reis is dus als volgt: vanaf 13 oktober een maand Oezbekistan, vanaf 14 november in vijf dagen door Iran, aansluitend tien dagen door Pakistan en daarna nog een paar maanden naar India. Tussen Oezbekistan en Iran ligt nog een ander land: Turkmenistan. We mogen dit land alleen betreden met een geboekte reis bij een Turkmeens reisbureau die ook de verplichte gids levert. Vanuit een bepaald gedachtengoed is dit slim bekeken, zo weet men zeker dat de toerist zijn geld in het land besteedt en dus op 11 november zullen we er in vier dagen tijd een heel maandbudget door heen gaan rammen. Voor die tijd moeten we inderdaad onze kledij wat fatsoeneren en nog bedenken waar in de combo de gids mag gaan zitten.

Hoewel we van plan waren nog veel meer te zien in Kazachstan, zit onze tijd er helaas alweer op en beleven we vandaag alweer onze laatste dag.

..als laatste:
op naar Oezbekistan!!

veel liefs