14217 KM

Heee luitjes,

Hoewel we de eerste dagen bij moeten komen van een lichtelijke cultuurshok kunnen we de dagen erna maar één ding concluderen: geen land idealer dan het nomadische Mongolië. Wat wij nu doen: rijden, mooi plekje zoeken, combo ombouwen, slapen en daarna weer verder trekken, dat doen de Mongolen natuurlijk al eeuwen. Het hele land is één en al kampeerplaats.
Eén van de dingen die ons absoluut versteld heeft doen staan is het landschap, dat toch vaak niet meer dan de rol van het decor krijgt. Maar hier niet. We ervaren het landschap in alle hevigheid. We ruiken de sterk geurende lavendel-, mint- of bieslookgraslanden, we voelen ons door verstuiving als de mooiste Scheveningse zandschulptuur, we horen niets anders dan oorsuizende stilte (mits onze koelkast uitstaat) en we zien een landschap dat zich afwisselt in alle denkbare kleuren en varieert van hoge puntige bergen naar glooiende bemoste heuvels, en van een keienomgeving naar een mega uitgestrekte zandvlakte. Alles is aan ons voorbij gekomen, en als we even denken het gezien te hebben verandert de omgeving weer zo denderend dat we alleen maar kunnen concluderen dat het echt prachtig is. En dan hebben wij alleen nog maar de zuidelijke 'hoofdweg' gereden en niet eens de natuurparken bezocht! De kronkelende riviertjes maken het landschap compleet, en spannend als we er doorheen moet rijden. Op een gegeven moment stranden we bij een rivier waar geen -tje meer achter staat en vragen wij ons af hoe we dit snelstromende, metersbrede water moeten trotseren. Terwijl wij aan het zoeken zijn naar een goede oversteekplek, komt er een jongen naar ons toegelopen uit één van de nabuurige gers. De jongen stapt in de auto en seint dat we een andere kant uit moeten rijden, naar een plek die we zelf al helemaal nooit uitgekozen zouden hebben. De rivier lijkt hier nog breder, dieper en wilder. We maken duidelijk dat het probleem onze lage auto is en dat we twijfelen of hij het gaat redden. De twijfel wordt nog meer versterkt als we de rivier inlopen en het water tegen onze knieën aan voelen klotsen, maar de jongen zweert erbij. Goed dan! Eric start de auto, jaagt hem het water in, rijdt precies zoals de jongen zegt en terwijl het even lijkt of de uitlaat ondergaat en de auto wegdrijft, weet Eric de Combo, wonder boven wonder, weer heelhuids op de kant te krijgen. We schieten allebei in de lach! Gaaf!

Mongolië wordt ook wel het land van de blauwe hemel genoemd, en de reden daarvoor is logisch. Hoewel gisteren even niet want er hing zo'n grijs wolkendek over het land, dat we die blauwe kleur alleen maar terug zagen in de wapperende linten bij de offerplaatsen. Zo'n offerplaats is een op elkaar gestapelde berg stenen, die gecreërd wordt door de erlangs reizende mensen. Deze bult wordt gecombineerd met woorden als wensen, geluk en goede reis!
In deze open wijde vlakte waar het land uit bestaat, is er vaak in de verste verte niets van een soort beschaving te ontdekken, laat staan dat er een plaats is om de sanitaire stop te lozen. Of eigenlijk is het juist andersom en is er een willekeur aan plaatsen voor deze behoefte. Waarschijnlijk om deze reden staan er in onze wereldberoemde reisgids zelfs tips over hoe het fatsoenlijkst met dit soort terugkerende rituelen om te gaan. Ze adviseren om na een dergelijke stop een hand vol stenen te verzamelen en die er boven op te plakken, zodat het resultaat aan het zicht wordt ontrokken.
Het is dat de blauwe linten ontbreken maar zo'n stapel stenen lijkt toch verdacht veel op een miniatuur reizigers-geluks-offerplaats en we beseffen ons ook dat zo'n plaats toch altijd ergens moet beginnen. Dit beginnende monument zal vast een hoop geluk gaan brengen!

Datzelfde geluk kunnen wij spijtig genoeg niet vinden in de Mongoolse keuken want daar zijn we niet kapot van. Niet zozeer dat het aan de kookkunst ligt, maar meer aan de ontbrekende ingrediënten. Aan groenten is weinig anders te krijgen dan aardappels, wortels en uien. Ook in de supermarkten, die veelal bestaan uit geïmporteerde produkten, blijven de groenten beperkt tot een blikje erwten en een pot appelmoes (als je dat al tot groenten mag berekenen). Wat er wel voor pakweg zeventig procent in de supermarkten te krijgen is, is zoetigheid wat in Nederland een felrood keurmerk zou krijgen. Hoofdzaak van de maaltijd blijft afkomstig van dieren. Ook melk en eieren, hoewel de eieren mogelijk ook geimporteerd worden want we hebben eigenlijk nog geen kip ontdekt. Het meest gebruikelijke voedsel rijden we dus voorbij in het graslandschap, en dat is eigenlijk ook wel logisch want voor een nomaad is vee nou eenmaal gemakkelijker te vervoeren dan een moestuin. De veestapel is in Mongolië ook vele malen groter dan het inwonersaantal, alhoewel het vee tijdens de winter vaak weer sterk uitgedund wordt. Kennelijk in de zomer ook, want we zijn tijdens onze rit heel wat karkassen gepasseerd.
In elke stad vinden we naast de gebruikelijke winkels, waterpompen en oriflame-verkooppunten uiteraard ook de markt en op elke markt is een vleesafdeling. Degene die zich hier uitzonderlijk goed vermaken zijn de vliegen, honden en ook de roofvogels, die boven de markt cirkelen om tijdens een duikvlucht iets op te pikken. Wij als westerlingen, totaal niet gewend de kop van het beest bij de tafelpoot te zien liggen met daarboven het ontvelde lichaam waar in gehakt en gesneden wordt, kijken een ogenblik in de ogen van het beest en besluiten om deze tak van de schijf van vijf over te slaan, waardoor we de laatste weken meer aardappelen hebben gegeten dan ooit!!

De Mongolen blijven een uitzonderlijk volk. Aardig, nieuwsgierig en ook van hun gastvrijheid is niets te zeggen. De hele dag hoor je ‘hello’ en ‘bye’, en dat zijn niet eens alleen kinderen. Ook onze armspieren worden goed getraind want er wat afgezwaaid, zelfs door vrachtwagenschauffeurs in de woestijn, en dat is echt leuk!

Na tweeduizend kilometer stofhappen, zijn we blij nu in Ulaanbaatar gearriveerd te zijn en daar gaan we de aankomende dagen eens lekker rondhangen, wat zeker zal lukken hier!!!

Toedels
Lfs ee’s