12261 KM

Hallo,

We rijden nu door Siberiл, en in tegenstelling tot de temperatuur die je doorgaans bij dit gebied associeert is het nu warm. Heerlijk! Maar juli is volgens de statistieken ook de natste maand, en dat klopt. Het lijkt overigens wel of wij de enige zijn die iets merken van die regen, want zodra het begint te druppelen en wij naarstig naar onderdak zoeken, gaat het leven gewoon verder en trekt men zich echt helemaal niets aan van de regen. Gelukkig klaart het meestal weer snel op.
De laatste tijd komen de gedachten aan het pinquinetje in MSX-Antartica steeds vaker op. Zijn doel is schaatsend op het ijs alle wakken te ontwijken om door te kunnen naar de volgende level. Ons doel is om door te rijden naar de volgende stad maar met deze gaten in dit wegdek voelen we ons echt wel het pinguinetje, waarbij we niet eens bonuspunten krijgen maar wel een rammelende combo en knikkende knieлn. Uiteraard geldt dit niet voor alle wegen. Met het fanatisme waarmee ze overal aan het wegwerken zijn, wordt een heel mooi glad plaveisel gecreлerd. En terwijl we daarover heen rijden zien we naar het aandeel Japanse auto's, met het stuur aan de rechterkant, groeien en ook zien we dat de handel in tweedehands vrachtwagens goed is wanneer we weer eens een bekende spreuk als 'Sorbo, uw hulp in huis' voorbij rijden.

Om wat cultuur te proeven, maar vooral ook om praktische redenen bezoeken we ook de banja. Dat is een russische sauna, waarbij een houtkachel stenen verwarmt en ook meteen het water waarmee je je wast. Een bosje berkentakken gaat mee de banja in en daar mep je mee op je lichaam voor een goede bloeddoorloping. Is gezond, zeggen ze. Je gooit nog een emmertje water op de hete kolen en blijft zitten tot je vanzelf de banja weer uitzweet. Als de mogelijkheid er is, spring je vervolgens in een bak met ijskoud water. Daarna was je jezelf met behulp van emmers water en als je uiteindelijk helemaal droog bent, voel je als herboren. Heerlijk! Gelukkig zijn er onderweg banja's in overvloed en naar het schijnt blijft dat nog een tijdje zo, want er zijn nog altijd mensen die thuis geen badkamer hebben. Net zoals wij dus.
Ook de Russische keuken hebben we helemaal uitgeprobeerd. Op zich niet zo'n heel bijzondere prestaties want in elk restaurant of cafй waar je ook komt is de kaart niet zo heel uitgebreid en vrijwel identiek. Vooral veel salades, goed gevulde soepen, lekkere vis, aardappels, pannenkoeken in diverse varianten, en de vleesliefhebber kan gerust wezen, want echt overal is shaslick te krijgen.

Na de stad Omsk, waar de wolven gelukkig een werst achter ons gebleven zijn, rijden we naar Novosibirsk. Omdat we de steden steeds sneller gezien hebben en we een beetje verzadigd zijn van de kilometers steppenland die ons besef versterkt heeft, dat dit land echt onmetelijk groot is, besluiten we om de route iets te gaan wijzigen. We willen via de republiek Altaj naar Mongolie gaan, alwaar we een week of drie rondrijden om dan vervolgens naar het Russische Baikalmeer te gaan. Op deze manier rijden we niet al teveel kilometers dubbel en kunnen we toch alles zien.
De onafhankelijke republiek Altai, die in het zuiden van Rusland ligt, is in alle opzichten helemaal het tegenovergestelde van wat we tot nu toe gezien hebben. De bergen die we in de Oeral niet gevonden kregen, komen hier in de mooiste varianten tevoorschijn. Samen met de kronkelende riviertjes, loslopende koeien en paarden wordt het pittoreske plaatje compleet. Ook de bewoners hebben hier Aziatische gelaatstrekken en ze lijken op Mongolen, denken we.
Uit Herman en Arjan's reisverslag blijkt dat je je in deze republiek moet laten registeren en ook onze Lonely Planet bevestigt dat. Maar toch twijfelen we allebei. Deze beide berichten zijn van meer dan twee jaar geleden en we hebben allebei sterk de indruk dat er iets veranderd is in Rusland, en daarmee ook in deze republiek. Het lijkt of alles soepeler is geworden. Wij hebben ons reisplan nergens hoeven tonen, in het hotel krijgen we geen officiлle registratie meer, we komen meer op non-actief-gestelde politieposten tegen dan nog werkende, en de politie houdt ons helemaal niet zonder reden aan. Sterker nog, ze kijken amper naar ons om. In die zin werpt de combo en het idee om met een onopvallende auto te reizen zijn vruchten af. Ook op het gele nummerbord reageren de meeste niet. Wellicht heeft dat er mee te maken dat het personenvervoer ook met gele nummerborden rijdt, dus de grote wisseltruc met onze witte nummerborden hebben we tot op heden nog niet uitgehaald.
Terwijl we nog steeds aan het twijfelen zijn over de Altai registratie besluiten we om toch maar eens bij het adres van dat bureau te gaan kijken. Dat adres blijkt, niet geheel verrassend, niet te kloppen en nadat we na wat speurwerk wel het goede kantoor gevonden hebben, waar ook daadwerkelijk geregistreerd kan worden, doen we dat. We willen via de Altai Mongolie binnen rijden dus we kunnen maar beter zorgen dat we papieren teveel dan te weinig hebben. Nog йen ding dat deze registratie achteraf gezien nut heeft is omdat we vier Oekrainers tegenkomen waar we een heel erg vermakelijk gesprek mee hebben. Deze momenten zijn, nu we weinig mensen tegen komen waar we ьberhaupt een boeiend gesprek mee kunnen hebben, zeer waardevol. De rest van de russische gesprekken blijft toch erg aan de oppervlakte. Opvallend aan die gesprekken is wel dat we het gemakkelijkste kunnen communiceren met voor Rusland zijnde buitenlanders en gehandicapten! Zegt wellicht iets over ons niveau!!

De volgende berichtgeving komt live uit Mongolie!!!

lfs ee's