06635 KM

Hallooooooo.....

Ondertussen zijn we onderweg naar Kazan, de vierde grote stad op onze route naar het oosten. We hebben inmiddels de charmante stad Nizjnie Novgorod achter ons gelaten die in vergelijking met Moskou natuurlijk veel minder kolossaal en imposanter is.
In Moskou hebben we zo'n anderhalve week op een camping gestaan die in de praktijk de functie van een vrachtwagenparkeerplaats heeft, maar met een toilet, douche, elektra en een complete Oezbeekse familie die het hele zooitje runt, wordt het voor ons al snel een camping. Niet geheel volgens de KCK norm, maar wel perfect. De combo hoeft even geen capriolen uit te halen tussen de fanatieke weggebruikers, want in deze metropool verplaatsen we ons per metro, wat een ervaring op zich is. Moskou schijnt het drukste metronetwerk te hebben dat dagelijks minimaal acht miljoen mensen vervoert, en dat is te merken. Binnengekomen in het metrowezen bevinden we ons opeens in een andere wereld, een soort van Secondlife. In de hal, waar we een kaartje aanschaffen, worden we al bijna meegezogen door die typische warme en bedompte, maar niet onaangename metrowind. We nemen de roltrap die in sommige gevallen wel 50 meter diep gaat. Er mag niet gefilmd of gefotografeerd worden en onderaan die roltrap staat een grijs hokje waar precies ййn mevrouw in past, die controleert of er niemand buiten die schreef gaat. Op die trap wordt iedereen door iedereen bekeken. De stelletjes nemen weer uitgebreid de tijd voor elkaar en degenen die nog geen compleet stelletje zijn proberen hun prooi in tegengestelde richting te zoeken. Wij bekijken gewoon de reclameborden.
Op het metroperron zelf worden we geconfronteerd met de meest uitzinnige architectuur. In de spits komen de metrotreinen om de 90 seconden met veel kabaal en een enorme windvlaag het perron binnen gedenderd. De deuren roetsjen open, waarop de mierenhoop zich in luttele seconden razendsnel in beweging zet totdat de deuren zonder mededogen weer dichtklappen. Met een beetje geluk zitten we op ййn van de zespersoonsbankjes hobbelend naar degenen tegenover ons te staren, of we lezen de niet-leesbare lectuur van de buurman mee. Door de combinatie warme lucht en monotoom geluid moeten we een beetje moeite gaan doen om niet heel eventjes de ogen te sluiten waarbij het hoofd op buurvrouw's schouder belandt om vervolgens plots weer op te staan omdat we al op onze eindbestemming zijn. Eenmaal uitgestapt verbazen we ons weer over de opvallende vormgeving en automatisch, of we willen of niet, lopen we met de stroom mensenmassa mee het station uit. Eenmaal boven de grond beseffen we weer dat we in Moskou zijn.

Ook de Russische gesprekken gaan beter dan ooit!! Dat wil zeggen dat we in ieder geval kunnen zeggen wat we nodig hebben. En zolang men in het tempo van Dolf Jansen blijft praten, zullen de gesprekken wel niet veel diepgaander worden dan dat.
Een gesprek als volgt:
Wij: 'We zouden graag dit en dat willen hebben, a.u.b.?'
Zij: kijkt met een blik die de vraag 'watte???' behelst.
Die blik is overigens de standaarduitdrukking van de meeste Russen, wat niet automatisch betekent dat men een economische inzinking of knokkelkoorts met hollanditis vreest, maar het is gewoon onderdeel van de cultuur dat je niet zomaar naar vreemden lacht, anders zou je over kunnen komen als iemand die ze niet allemaal op een rijtje heeft. Wat dat betreft snapt Eric de Russische cultuur volkomen.
Wij: 'We zou-den graag dit en dat wil-len heb-ben, a-u-b?'
We weten dat het volkomen onzin is, om in een taal die extreem gevoelig is voor klemtonen, alle lettergrepen zo duidelijk mogelijk uit te spreken, maar toch horen we onszelf telkens weer zin-nen-in-stuk-jes-staan-te-hak-ken.
Zij: Haar verbaasde blik zie je veranderen in de gedachte die ze communiceert met haar collega 'Aha, buitenlanders..!' Ze dwingt haar naar bovengekrulde mondhoeken weer naar beneden, terwijl ze automatisch al het te betalen bedrag op een briefje kalkt en het met een meewarige blik laat zien.
Maar ach, de rol van buitenlander is echt de beroerdste niet, want we worden ondertussen een kei in Party&co. Ook in dat andere spel van de 'niets snappende buitenlander' zijn we goed. Die paar keer dat de wegpolitie ons heeft aangehouden omdat de lasergun een te hoog getal aangaf, hebben ze ons ook vrijwel meteen weer laten gaan omdat ze echt geen trek hadden in dat ge-ik begrijphetniet, wat ons uiteindelijk weer wat kosten heeft bespaard. Nog een conclusie is dat we dus ook het clichйmatig beeld over corrupte politieagenten kunnen rechtzetten. Tot dusver, althans!

tot later,
veel liefs e's