16415 KM

Hallo luitjes,

De hoofdstad van Mongolie is echt geweldig en vormt een compleet contrast met de dorpen en steden daarbuiten. Hadden we in de rest van het land het gevoel in een ander tijdperk beland te zijn, hier zijn we weer helemaal terug in 2007. Ulaanbaatar lijkt weer op een stad zoals je van een stad verwacht. Maar dan toch anders want het is een vrij unieke plaats, waar in ieder geval weer alles te koop is. Het centrum bestaat, net als overal, uit warenhuizen, winkels met appartementen en restaurants met daarvoor enorme bierreclameparrosols die een ongekende aantrekkingskracht op ons hebben. Uiteraard weten de Mongolen ook dat de gemiddelde toerist, na weken zandgebak, blij is iets herkenbaars te zien en gulzig de Irish pub of das Biergarten binnen stormt en dan niet eens over de westerse prijzen klaagt.
In de wijken buiten het centrum zijn de woonblokken uit het Russische tijdperk te vinden, met bijkans zoveel garage's waar levendige autobusiness bestaat. In het oosten van de stad ligt een megagrote markt, en je kunt het zo gek niet bedenken of het is te verkrijgen en dat alles onder het hier nog heersende motto: 'op de markt is je gulden een daalder waard', maar dan in Togrogs. Buiten de stad vinden we de gers die we ook in de rest van het land gezien hebben. Bij de meeste tenten zie je een zonnecollector met daarnaast een enorme schotel. En vaak toornt hierboven ook een houten paal met basket uit. Echter, rond de hoofdstad, zijn het merendeel van deze gers toeristenkampen. Je kunt deze van een afstandje al herkennen door de tenten die keurig in een rij staan en witter of juist kleuriger zijn dan die van een normale nomaad. Ook het rondlopende vee ontbreekt. Dat vee komen we wel weer op andere plaatsen tegen, zelfs in de stad, onder leiding van een herder, die behendig vanaf zijn paard de kudde van het ene naar de andere plek stuurt. En zelfs als wij al in bed liggen omdat het buiten pikkedonker is en dat dus het beste moment is om te slapen, hoor je de herders een kudde geiten delegeren waarbij de herder meer geluid maakt dan de 200 geiten die hij bij zich heeft.

Voor binnenkomst in Ulaanbaatar is het noodzaak om de buitenspiegels even af te stoffen want die moeten we weer gaan gebruiken. We ervaren een heel ander rijgedrag dan voorheen maar dat is logisch aangezien we nu niet meer de enige op de weg zijn. Het rijgedrag als volgt: Ligt de voet niet op het gaspedaal dan ligt de hand op de claxon, zelfs in een muurvaste file. Ook de voorrangsregels zijn bijzaak, het is een kwestie van volhouden en doordrukken. We beginnen nu ook te snappen waarom mensen een beetje lacherig doen over onze combo. Dat heeft niet alleen met onze lage auto te maken maar ook met de hoogte van de autogrille, die hier bij de meeste auto's zowat op schouderhoogte zit en bij het voorrang creлren ook weer zo zijn voordelen heeft. Maar het frappantste aan dit hele verkeersgedrag is dat het allesbehalve agressief is. Het voelt meer alsof we deel uitmaken van het bordspel 'mens, erger je niet!' en na een potje voorrang kweken wordt er dan ook weer vriendelijk gezwaaid en gelachen.
Op een gegeven moment rijden we buiten de stad en stuiten op een plein waar allemaal leswagens staan. Deze leswagens zijn te herkennen aan de driehoekige c op het dak, maar vooral aan de rood wapperende vlaggetjes op de vier hoeken van de auto. Dit plein blijkt het lesautotrainingsparcour te zijn en nu snappen we ook waarom de Mongoolse bestuurder zo claxonneert, want dat wordt ze hier aangeleerd.

Wat ook nog steeds opvallend is dat de mongolen ons blijven aanstaren. Buiten Ulaanbaatar is dat nog te bevatten, maar hier in de stad voelt dat toch enigszins vreemd, helemaal omdat dit het mekka is voor de lonely planet reiziger. De aantrekkingskracht die buitenlanders op elkaar hebben is typisch en daarom horen we allerlei verhalen; van Australiers die de allerslechtste weg ooit gereden hebben, een Zwitsers echtpaar met hond en camper die half Azie; doorkruisen, een Duitse die haar leven wijdt aan kinderen de schoolbanken in te krijgen, Fransen die fietsend China willen bereiken, Oostenrijkers die met jeep en al door twee paarden uit een rivier worden getrokken, een Fransman die naar Nieuw-Zeeland vertrekt en Engelsen die een band proberen te verwisselen terwijl de krik in de modder verdwijnt.
Maar uiteindelijk is de conclusie, dat de mongolen prettig zijn, hun leven verbazingwekkend, veel zand desolaat maakt en eenmaal in Ulaanbaatar de rest van het land een illusie lijkt, bij iedereen hetzelfde.
Kortom Mongolie is geweldig!!!

Maar het wordt voor ons weer tijd om naar Rusland te rijden daarom melden we ons maandagochtend 9 uur bij de grens. Hoewel wij constant in de war zijn met de tijd, blijkt 9 uur Mongoolse tijd, 10 uur Russische tijd te zijn. Op zich niet interessant maar wel als je staat te wachten en zowel de Mongolen en Russen pauze nemen om twaalf uur, met als gevolg dat er twee uur lang vrij weinig gebeurt.
Maar na een negen uur durende poppenkast rijden we toch Rusland binnen en dit voelt direct heel vertrouwd.
De Mongoolse kale bergen en groenen landschappen maken plaats voor beboste heuvels en een ruwe omgeving. Mensen wonen hier weer in houten huizen met prachtig versierde kozijnen en onderweg vinden we weer cafeetjes met niet alleen maar thee, en daar zijn wij als echte koffiejunks blij mee.
We rijden nu naar het Baikalmeer dat ook wel de parel van Siberie wordt genoemd en we gaan kijken of het 's werelds diepste meer ook echt een parel van het zuiverste water is.

doei,
lfs ee's