19214 KM

Lieve lijntjes en pastoren,

De bijzonderheid van de Siberisch parel, zit hem vooral in de zilverblauwe gloed die over het water lijkt te liggen. Maar misschien zien we die ook wel omdat we er over gelezen hebben. Het Baikalmeer is vooral erg groot. Wat dat betreft doet hij niet onder voor een echte zee, helemaal niet met dit horizon-uitzicht en het geluid van de branding erbij.
We bezoeken eerst het zuid-oosten van het meer waar het, op een paar eendenjagers na, erg rustig is. Na een paar dagen zijn we toe aan de wat meer toeristische plekjes en rijden langs de Trans-siberi spoorlijn op, naar de westkant van het Baikalmeer. Omdat het n september geweest is, en daarmee voor de Russen de vakantie over is, is ook hier weinig toerisme meer te vinden, maar het uitzicht is er niet minder mooi om. En ook al is het water veertien graden, staand aan het Baikal heb je geen andere keus dan erin te duiken. In deze zeer frisse parel wassen we ons ook maar meteen, zodat we zeker weten dat hij niet zo schoon meer is, als hij ooit eens was.

De weg in Rusland is goed, zeggen we nu na Mongoli. Hoewel er tussen Irkoetsk en Novosibirsk toch ook gedeeltes zitten waar de adviessnelheid 30 is. Op deze wegen, en trouwens de rest van de route ook, worden we steevast ingehaald door transitwagens. Dat zijn Japanse auto's, zonder nummerplaten, waarbij de onderkant dichtgetapet is zodat modder, teer of stenen weinig kans van slagen hebben. Want dit zijn allemaal spiksplinter nieuwe auto's die vanuit de meest oostenlijke plaats, Vladivostok, naar hun nieuwe baasje elders in Rusland gereden worden. Na het volbrengen van deze taak vliegen of treinen deze tijdelijke chauffeurs weer terug. Kennelijk is dit de goedkoopste vorm van nieuwe auto's vervoeren. Alleen vragen wij ons af hoe nieuw zo'n auto werkelijk nog is na een gemiddelde blubber-race van zesduizend kilometer.

Hoewel wij overdag de warmte van de zon voelen en nog regelmatig op onze slippers sloffen zien we dat de herfst toeslaat. Hij is nu in zijn mooiste fase en de bomen verschijnen in alle kleurtinten tussen groen en bruin. Tegelijkertijd met die bruine bladeren ontstaat een jaarlijks terugkerende weemoedigheid met een hoog Gerard Cox gehalte. De zomer gaat over en in Siberie voelt dat een tikkeltje radicaler dan elders. Hier weet je zeker dat de winter er eentje is met kou, vorst en meters sneeuw. Maar dit koude seizoen gaan wij niet meer meemaken.
Omdat we vanuit het Baikalmeer toch een paar duizend kilometer moeten rijden voor we de Kazachstaanse grens bereiken, zitten we de laatste dagen vrij veel in de auto. De cafe'tjes onderweg zijn dan helemaal een hoogtepunt. Het blijft verbazendwekkend dat de serveersters met hun blauwe schortjes, gekleurde sokken en plastice slippers zich precies hetzelfde gedragen als de serveerster duizenden kilometers westwaarts. Zuchtend, steunend en sloffend serveren ze het rusische maal aan de hongerige chauffeurs die bij binnenkomst evenveel tijd aan het handenwassen besteden als aan het eten zelf.
Bij een bezoek aan zo'n cafe komen we de Zwitsers weer tegen die we in Ulaanbaatar ook troffen. Het wordt een gezellige avond, en helemaal als we ook nog gezelschap krijgen van een Russische transiter. Hij begint te vertellen dat hij in drie dagen van Vladivostok naar Novosibirsk rijdt, en terwijl hij praat schiet de rest van het cafe in de lach en wordt zijn mooie verhaal in de pan gehakt. Maar dit verklaart wel weer het transit-rijgedrag.

We weten nu ook zeker dat we russofiel zijn want we vinden het jammer dat het vandaag onze laatste dag in Rusland is. Maar naar Kazachstan, waar we vanaf morgen een maand vertoeven, zijn we ook zeer benieuwd!

veel liefs en tot horens!!