12555 KM

Hier een uitgebreid verslag van onze eerste Mongoolse dagen...

Zo'n vijftig kilometer voor de Russische plaats Tasjanta, alwaar we Mongolië binnen willen rijden, is het landschap al heel anders dan voorheen. De glooiende bergen verschijnen in allerlei kleurtinten, er is geen boom meer te bekennen en het land voelt droog en knarst als je erover heen loopt. We beseffen dat we ver van huis zijn, helemaal als we een groep kamelen passeren. We gaan nog even wat boodschappen doen in een dorp en daarna zoeken we een overnachtingsplek om ons de volgende dag met frisse moed bij de grens te melden. Een plekje vinden is nog niet heel gemakkelijk als er nergens bomen als beschutting staan, maar uiteindelijk vinden we tussen twee dorpen in een mooie rustige plek aan het water, waar we meteen de auto even kunnen wassen. We hebben een heerlijk avond en als het donker begint te worden, zien we aan de horizon zo'n grote oranje bal opstijgen dat we even denken in de film ' Independence day' beland te zijn. Snel genoeg beseffen we dat dit de mooiste maanopkomst is die we ooit gezien hebben. De volgende dag na ons ontbijt, komt er een jeep met daarin een klein mannetje met zo'n enorme jaren '60-bril naar ons toe. Als hij begrijpt dat we naar Mongolië gaan, kijkt hij eerst ons aan en dan 'Whaaaaahahahahahahahaaa' begint hij keihard te lachen terwijl hij naar onze auto blijft wijzen, om vervolgens nee-schuddend bij te komen van onze goede grap.
Hij rijdt weer verder en wij ook. Even later arriveren we bij de grens waar we voor een militair moeten stoppen. Hij bekijkt de paspoorten, loert in de auto, roept iets door zijn portofoon, geeft de paspoorten terug en terwijl wij de auto weer starten om door te rijden, gebaart de militair dat dat niet de bedoeling is. Welgeteld drie seconden later geeft hij aan dat we de auto mogen starten om door te rijden. Oké, het is duidelijk wie de baas is.
Deze grens is pas sinds 2004 open voor buitenlanders dus we zijn benieuwd hoe het er hier aan toe gaat. We worden doorverwezen naar een kantoor en als je je er maar op instelt dat dit wel eens heel lang kan gaan duren, dan valt het altijd mee. Hoewel we de Russisch grenstaferelen toch al wel vaker mee hebben gemaakt blijft het altijd een verrassing hoe de volgorde en logica vandaag weer werkt. Na wat formulieren, briefjes, stempels, overschrijvingen in een heel groot boek,en het teveel betalen aan een onduidelijk protocol, hoeven we gelukkig niet, net zoals die andere mensen, onze bagage één verdieping naar boven te sjouwen om ze door de scanner te halen. Ook wordt er met geen woord gerept over onze ontbrekende overnachting registraties. Dus dat is er in ieder geval in twee jaar veranderd! Wel schudt een douanebeambte nee, als hij naar onze auto kijkt. We mogen doorlopen naar een echt douanepoortje, waar een man op ons afkomt die in de gang al mompelt, probleem, probleem. Hij begint een verhaal met de woorden registraties en even denken wij dat we te vroeg gejuicht hebben. Maar ongetwijfeld bedoelt hij de Altai visaregistraties en als we die op ons aller-nonchalantst inleveren tezamen met de visaregistratie van Sint-petersburg tonen, loopt hij weer weg. Dus deze registratie is weer wel noodzakelijk!
Daarna door de controle heen en dan mogen we Rusland uit. Er volgt een groot stuk niemandsland en halverwege staat een hek waar de geasfalteerde weg verandert in een zandpad. We hobbelen hieroverheen en vragen ons af of dit in heel Mongolië zo blijft. Zouden we dan toch niet met de Combo door Mongolië kunnen?
We arriveren bij de Mongoolse grens, alwaar we eerst door een ontsmettingsbak moeten rijden. Als we daarna zien dat er koeien uitdrinken denken we dat het wel meevalt met het ontsmettingsmiddel. We arriveren in een twee uur durende lunchpauze en staan te wachten voor het hek. Achter het hek staat een enorm gebouw en daarnaast een kleine auto. Later blijkt dat een Citroën AX van twee Engelsen te zijn die meedoen aan een Charity Rally, van London naar Ulaanbator. Voorwaarde is dat deze auto's een motorinhoud hebben van minder dan 900cc, en dat stelt ons enorm gerust dat we niet de enige met een kleine auto zijn.

De Mongoolse grens is een lachertje, letterlijk en figuurlijk. We worden geholpen door een man in pak met een enorme zonnebril op, die in een bepaalde strijd is verwikkeld met een andere douanebeamte. Steeds als hij iets wil opschrijven rukt de vrouw, met een ontzettende herkenbare ongeduldigheid, de pen ruw uit zijn handen om het zelf te noteren. Ook telkens als hij iets in het Engels wil vragen, schiet al het kantoorpersoneel in de lach en kunnen wij ook onmogelijk onze lach inhouden.
Niet veel later zijn we 'Welcome to Mongolia'

Lachend rijden we door naar het volgende hek, en als deze geopend wordt stormen er, als vliegen op een hoop stront, allerlei mensen op ons af. De één die wil geld wisselen, de ander een verzekering verkopen, weer een ander meerijden, de volgende de weg wijzen... en om beurten steken ze allemaal hun hoofd, of liever gezegd, het hele bovenlichaam naar binnen om een blik in de combo te werpen. We zijn vijf minuten in Mongolie en hebben geen flauw idee wat ons overkomt. We wisselen wat geld bij een man, die volgens de andere dorpsbewoners natuurlijk weer de slechtste man van het dorp is. We kopen een autoverzekering, en ondertussen wil er een oude vrouw met een lekkende melkkan meerijden die ons dan meteen de weg naar de volgende stad kan wijzen. Spijtig genoeg wimpelen we haar af, omdat we eigenlijk geen melkkoe van de Combo willen maken en we denken het alleen ook wel te kunnen vinden. Ook is er in de Combo maar plek voor twee, maar die regel blijkt de volgende dag al niet meer op te gaan, als de politie meehelpt om drie mensen achter in de auto te laden. We besluiten om een kapotte auto een eindje mee te slepen naar het volgende dorp. Het volgende dorp blijkt de volgende stad te zijn en die ligt volgens de man, genaamd Murat, 55 kilometer verderop. Het is wel erg ver voor de Combo om een Lada te slepen, terwijl we zelf nog niet eens weten of we überhaupt door Mongolië kunnen rijden. Maar de Lada hangt al achter de auto en we kunnen moeilijk meer weigeren. Dus rijden we toch door, allebei met sterke twijfels of dit geen zelfmoord is.

We rijden in een ontzettend uitgestrekt landschap met overal glooiende bergen om ons heen. Alleen maar bergen en zandpaden. Heel in de verte staan enkele gertenten. Maar hoe verder we rijden hoe minder het er worden. Verder is er helemaal niets. Geen bomen, geen cafeetjes, geen tankstation, geen borden, geen weg, helemaal niets!!! Er staat duidelijk een weg op de kaart getekend, maar wat is in hemelsnaam de hoofdweg? Er zijn een stuk of vijf even grote zandpaden waar je uit kan kiezen. Bij nader inzien zijn we toch heel blij, dat we deze Lada op sleeptouw meenemen. Ik weet zeker dat we ons zonder aanwijzingen heel ontheemd hadden gevoeld. De Combo doet het trouwens aardig goed. Hij trotseert riviertjes, omzeild stenen en kan de steile zandhelling net hebben met dit gewicht er achteraan. We kunnen dan weliswaar niet harder rijden dan 20 kilometer per uur, maar ach, we gaan vooruit. De stad blijkt bijna 80 kilometer verderop te liggen. Dus na een lange, stoffige rit van vier uur, waarbij het vermoeiend rijden is omdat je constant een paar meter voor je de weg moet scannen op oneffenheden, komen we in de stad Ölgii.
Trouwens we nemen al het commentaar dat we op de Russische wegen hadden terug!!

Door ons optreden als barmhartige Samaritaan, worden we natuurlijk bij de familie uitgenodigd om te eten en te slapen. Slapen doen we toch het liefst in de Combo, maar eten willen we natuurlijk wel. Geariveerd op plaats van bestemming kijken we onze ogen uit en vragen ons af waar we nu dan toch beland zijn. Deze Kazaakse familie, inclusief opa's, oma's, broers en zussen, wonen in meerdere kleine gemetselde hutjes. De tuin bestaat net zoals de rest van het land uit zand, en daaroverheen lopen vooral geiten, honden en kinderen. De huisje€s zijn van binnen ingericht met goedkope plastic spullen van Chinese makelijk, dat je hier al veel meer tegenkomt. Op zich bevalt dat wel want we zouden zelf hetzelfde kunnen doen. De wc staat een paar meter verderop en bestaat uit een gemetseld rechthoekje die, als je erin staat, net tot boven je heupen komt. De opening tussen de planken waar je op staat, geven toegang tot het diepe gat daaronder. Een wc zonder dak is nu goed te doen, maar we vragen ons wel af hoe men dat in de winter oplost.
Na een paar uur staat er een heerlijke maaltijd op tafel en wordt er ook nog eens wodka bijgehaald, dus na drie flessen wodka kun je wel raden hoe de avond en de volgende morgen aflopen.

Die gastvrijheid is bijzonder. Op zo'n moment schaam je je een beetje omdat je weet dat als deze familie bij jou op de stoep zou staan je zelf niet zo gastvrij zou zijn. Maar aan de andere kant kent gastvrijheid ook zijn keerzijde, want het liefst gingen we al pitten na de eerste fles wodka, maar we komen onder geen beding weg. Als de volgende dag blijkt dat het altijd en overal om geld draait en we gesommeerd worden om al hun boodschappen te gaan betalen, besluiten we dat het tijd wordt om op te stappen bij de familie Murat.

Het is weer even wennen aan dit nieuwe land met alle onleesbare teksten en voor ons onbekende gebruiken. Op de markt is het een mengelmoes van mensen en er gebeurt vanalles tegelijk. Er lopen verschillende mensen rond met een mondkapje, en dat ziet er niet fijn uit. We proberen nog te achterhalen wat voor ziekte er ronddwarrelt maar een duidelijk antwoord krijgen we niet. Dat de Mongolen vleeseters zijn blijkt ook wel weer op deze markt, die bij ons als westerse toerist, een aantal keer onze maag om laat draaien. Onze maag die nog niet hersteld is van de wodka kan tezamen met die gruwelijk vleeslucht toch al niet veel hebben, dus we besluiten om maar eens een mooie overnachtingsplek te zoeken. Tijdens dit zoeken zien we op allerlei plaatsen dode beesten liggen...

De dag erop gaan we de tocht naar de volgende stad beginnen. Dit vinden we allebei best spannend omdat de stoffige paden zonder bewegwijzering ons nog heel vers in het geheugen liggen. Dit wordt op het kompas rijden. Of hadden we misschien dan toch een GPS systeem moeten aanschaffen? We slaan in ieder geval voldoende eten voor een week in, om deze tweede etappe van ruim 200 kilometer te overbruggen.
De weg valt in ieder geval niet tegen. Er lopen weer veel paden naast elkaar, maar nu is het in ieder geval wel duidelijk wat de hoofdweg is. De functie van die paden ernaast snappen we ook als we merken dat de hoofdweg voornamelijk wasbord is. We komen echt langs enorme indrukwekkende landschappen en we kunnen alleen maar zeggen dat het echt adembenemend is.
De Mongolen die we onderweg tegenkomen zijn stuk voor stuk echt aardig. Ze lachen en zwaaien al van een afstand, en willen niets liever dan op de foto, wat weer een heel contrast is met de gemiddelde Rus. We moeten er ook gruwelijk aan wennen dat mensen bij je komen staan en blijven staan kijken wat je aan het doen bent.
De combo trotseert nog diepere riviertjes en hij is nu nauwelijks meer te onderscheiden van een echte Jeep. Gelukkig hebben we een zeil over al onze spullen in de auto liggen, want er ligt niet alleen maar stof maar gewoon klaar zand in de Combo. Tien kilometer voor de stad Khovd krijgen we een klapband, doordat we op een steen rijden. Hierdoor lekt ook het carterpan. Bij aankomst in Khovd, die ons meteen al heel prettig aandoet, laten we dan ook als eerste onze band maken en kopen er een extra reservewiel bij en liters olie ...wetende dat het nog heeeeeel wat kilometer is naar Ulaan bator!!

Onze Mongoolse nummer (mits we in de buurt van een stad zijn):
+976-99428339

Voor de kaartkijkers: We nemen de zuidelijke route, die loopt van Olgii, Khovd, Altay, Bayankhongor, Arvaykheer naar Ulaanbator. We verwachten hier zo'n twee weken over te doen!!!

Trouwens echt supergaaf om te meet & greet'en in India!!!!!

Tot later,
liefs ee's